Changes post #2.

Όταν είμαστε μικροί, υπερβολικά και αθώα νέοι, αυτό που ονομάζουμε αγάπη και έρωτας συνοδεύεται απαραιτήτως από πόνο, δάκρυ, πολλά γιατί και χαμένες ευκαιρίες. Ο νεανικός μας ενθουσιασμός, γιατί περί αυτού πρόκειται συνήθως, βαρύνεται πάντα από αρκετό δράμα. Μία σχέση στο σχολείο ή στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης δε μπορεί να ονομάζεται σχέση αν δε μας κατατάσσει στο βάθρο της drama queen – θα μιλήσω για τα κοριτσάκια, αυτό ξέρω αυτό λέω. Κι ακόμα κι αν βλέπουμε ότι ο Άλλος δεν είναι πια εκεί ή ότι αυτό που είχαμε τελείωσε, μένουμε εκεί, γαντζωμένοι πάνω του και γαντζωμένοι απ’ το δράμα.

Κορίτσια (και αγόρια ενίοτε), save the drama.

Όσο μεγαλώνουμε, καταλαβαίνουμε ότι μια καλή αγάπη δε μας κάνει να πονάμε. Η καλή αγάπη είναι αυτή που μας κάνει κι εμας καλούς. Καλύτερους, πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους. Είναι αυτή που μας κάνει εκτός απ’ τον Άλλον, να αγαπάμε περισσότερο και τον εαυτό μας.

Σίγουρα οι σχέσεις έχουν και πολλές δύσκολες στιγμές και οι έρωτες συχνά μπορεί να φέρουν και δάκρυ, αλλά αυτή θα είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Το δράμα δεν πρέπει να είναι ο κανόνας.

Μεγαλώνοντας λοιπόν, κατάλαβα ότι οι σχέσεις πρέπει να είναι σαν την άνοιξη.
Ηλιόλουστες, με ένα δροσερό αεράκι να με διαπερνά και με λίγο περισσότερο κρύο τα βράδια. Λίγο. Τόσο όσο χρειάζεται για να αναζητήσω την αγκαλιά του αγαπημένου μου να με ζεσταίνει όταν κοιμάμαι. Έτσι, απλά.
Γιατί το απλό είναι και το πιο σημαντικό.
Να μιλάμε, να καταλαβαινόμαστε, να ανοιγόμαστε, να δείχνουμε τα συναισθήματα μας και να εξηγούμε, όσες φορές χρειάζεται, τι μας ενοχλεί, τι μας στεναχωρεί, τι μας ευχαριστεί.
Μόνο έτσι προχωράνε οι σχέσεις.

Για να έρθει η άνοιξη πρέπει να μου μιλας. Να με κρατάς.
Να με κρατάς επειδή είμαι ελαφριά και δε σε βαραίνω.
Αν το βάρος μου για σενα είναι πολύ, να με αφήνεις να φεύγω.
Αν σε κουράζω, αν σε πιέζω, αν σου μιλάω πολύ και σ’ αγαπάω πολύ και το πολύ δεν μπορείς να το αντέξεις, και το πολύ τότε παίρνει αρνητική χροιά, να μ’ αφήνεις να φεύγω.
Θέλω να είμαι πάντα ελαφριά. Όταν βαραίνω και σε βαραίνω, τότε ούτε εγώ είμαι ευτυχισμένη.
Όταν δε μου μιλάς, όταν αρχίζεις να βάζεις μικρά μικρά τουβλάκια γύρω σου που φτιάχνουν ένα μικρό τοιχάκι στην αρχή αλλά μετά ορθώνονται σε μεγάλο τοίχο, η άνοιξη μένει έξω.
Αν έχεις πόρτα κλειδωμένη, πώς θες η άνοιξη να μπει;

Αν δε μ’ αγαπάς κάθε μέρα, αν θέλεις διαλείμματα απ’ την αγάπη σου και την αγάπη μας, να μ’ αφήνεις να φεύγω.
Αν δεν είσαι χαρούμενος και ηλιόλουστος κάθε μέρα, αν ο ενθουσιασμός σου γίνεται ρουτίνα και σε βαραίνει, να μ ‘ αφήνεις να φεύγω.
Αν δεν παίρνεις αυτά που σου δίνω, αν δε θέλεις πια να τα πάρεις, θα τα μαζέψω. Θα σταματήσω να τα δίνω. Να μ’ αφήνεις όμως να φεύγω.
Αν δεν είμαστε άνοιξη, να μ’ αφήνεις να φεύγω.
Χωρίς δράμα, χωρίς σπαραγμό. Απλά να μ’ αφήνεις να φεύγω.
Αν δε θες να έρχεσαι μαζί μου κι εγώ μαζί σου, να μ’ αφήνεις να φεύγω.

Η ζωή μας είναι μια συνεχής προσπάθεια να βγούμε αλώβητοι από τους χειμώνες. 
Και να ζούμε ευτυχισμένοι στην άνοιξη. Μαζί. 
Αν το δυνατό μας δέσιμο, η αρραγής μας ένωση ραγίσει, να μ’ αφήνεις να φεύγω.

Εγώ είμαι εδώ. Και θέλω να είμαστε μαζί δεμένοι το φθινόπωρο, το χειμώνα και το καλοκαίρι.
Να ζούμε και τις υπόλοιπες εποχές αλλά να είμαστε η άνοιξη.

Μακάρι να είμαστε πάντα ελαφριοί.
Συνεπείς προς τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας.
Σε αντιστοιχία λόγων και πράξεων.
Μακάρι να μη βαραίνουμε τους ανθρώπους.
Να λέμε όμορφα λόγια, να ακούμε όμορφα λόγια και να κάνουμε όμορφες πράξεις.
Γιατί μόνο έτσι είναι όμορφη η ζωή.
Κι εγώ αυτό θέλω. Για μένα και για σενα. Και για όλους.
Να ζούμε όμορφα, απλά και μαγικά. 

Ο αγαπημένος μου δραματικός στίχος, με την ευχή να ξορκίσει το δράμα:
“.. Βασιλιά της καρδιάς μου, κι απ’ το τατουάζ μου, εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ (…)”

Άνοιξη για πάντα, παιδιά..